رابطه مخارج سلامت و شاخص توسعه انسانی در ایران و کشورهای منطقه آسیای جنوب غربی

رشد تولید ناخالص داخلی لزوما به معنی افزایش توسعه انسانی نیست چراکه تجربیات جهانی نشان داده است که رشد درآمد و توسعه انسانی همراهان خوبی نیستند و در برخی کشورها افزایش یکی با کاهش دیگری همراه بوده است. از طرف دیگر مطالعات جهانی نشان داده است که به موازات افزایش هزینه های دولتی در مخارج سلامت، کارایی این هزینه ها کاهش می یابد. حال سوالی که مطرح می شود این است که بین مخارج سلامت و توسعه انسانی چه رابطه ای وجود دارد؟ آیا افزایش مخارج سلامت در کشورهای منطقه آسیای جنوب غربی منجر به توسعه شده است؟ با توجه به مسأله اساسی مطرح شده این فرضیه در این مقاله مورد آزمون قرار می گیرد که بین مخارجی که کشورها برای سلامت هرینه می کنند و شاخص توسعه انسانی رابطه مثبتی وجود دارد. برای بررسی این فرضیه هزینه های مخارج سلامت در بین کشورهای مطرح شده و شاخص توسعه انسانی در این کشورها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و پس از آن رابطه این دو شاخص آزمون می شود. در مدل مورد بررسی، شاخص توسعه انسانی به عنوان به عنوان متغیر درون زا و مخارج کل سلامت به عنوان متغیر توضیحی در نظر گرفته شده و با استفاده از داده های تلفیقی مربوط به کشورهای سند چشم انداز 1404 در دوره های 2000 تا 2008 و با استفاده از نرم افزار استتا، این رابطه تخمین زده می شود. نتایج ارائه شده حاکی از این است که افزایش مخارج سلامت در این کشورها موجبات رشد شاخص توسعه انسانی را فراهم آورده است.